Marina Van Dieren
  • Blog
  • Portfolio
  • About
  • Contact
  • Blog
  • Portfolio
  • About
  • Contact

Klere industrie

Klere industrie, Sustainability |

september 24, 2018

| by Marina van Dieren

Waarom ik de h&m sukkels vind als ze duurzaam proberen te doen

“Uit recent onderzoek blijkt dat veel arbeidsters die kleding maken voor H&M onder de armoedegrens leven; ondanks de belofte van H&M’s om arbeidsters in de meest strategische toeleveranciers vanf 2018 een leefbaar loon te betalen.”

Voor mij is het geen nieuws, maar dit was vandaag wel nieuws. De H&M komt zijn beloftes niet na en de verandering blijft uit. Onderstaande open brief heb ik al maanden geleden geschreven maar dit leek me het moment om deze online te plaatsen en ook even naar de klantenservice van de H&M te mailen.

 

Beste H&M,

jullie zijn een superpower in de modeindustrie. We weten allemaal dat deze industrie eigenlijk niet zo lekker loopt als het gaat over milieu maar ook arbeidsomstandigheden. Ik vind het wel heel leuk om te zien dat jullie meedoen aan deze duurzaamheid “trend” en daarom jurkjes maken van oude visnetten. Maar daar krijg je van mij geen pluim voor. Jullie kunnen fundamenteel iets veranderen aan de manier waarop wij onze kleding kopen als jullie niet gewoon zelf heel veel geld zouden willen verdienen. Hier een paar suggesties van mij waarop jullie niet pas in 2020 “super duurzaam” kunnen zijn maar daar morgen al mee beginnen.

  • Controleer de werkomstandigheden van je arbeiders. En dan bedoel ik niet het fitnesscentrum in jullie hoofdkantoor in Stockholm, maar de fabrieken in Bangaladesh en Kenia waar jullie mensen onder levensgevaarlijke omstandigheden laten werken (Rana Plaza al vergeten?)
  • Betaal mensen wat ze nodig hebben. Zodat er geen absurde overuren gemaakt hoeven te worden door mensen om in leven te blijven. En als ze overwerken zo uitgeput raken dat er als nog ongelukken gebeuren door die oververmoeidheid. En zodat hun kinderen niet meer in fabrieken hoeven te werken.
  • Maak niet 52 (+) collecties per jaar. Dit is allemaal wegwerpmode. Deze messed up industrie werkt niet op vraag en aanbod; eerder, aanbod creëert de vraag. Hoe meer jullie aanbieden, des te meer mensen kopen, maar ook: des te hoger de druk op jullie werkers in de lagelonenlanden waar jullie je productie laten doen. Hierdoor maken mensen absurde overuren, werken kinderen mee en zijn jullie kortom gewoon aan het uitbuiten. Paar collecties minder misschien?
  • Open niet een nieuwe winkel op iedere hoek van de straat. Want als er niet een nieuwe H&M wordt geopend, hebben jullie wel weer een andere marketingtruc verzonnen en komen jullie met een nieuw merk op de proppen.
  • Dat het T-shirt wat ik draag minder kost dan mijn hipsterbiertje kan toch eigenlijk niet kloppen? Grondstoffen, productiekosten, ontwerp, vervoer en dan ook nog de mark-up. Hoe kan dat allemaal bij elkaar minder kosten dan een biertje in Amsterdam? Juist, omdat ik niet de kosten betaal maar het milieu en de werkers. Dus prijzen misschien een beetje omhoog, zodat men zich ook weer realiseert dat het niet normaal is dat deze producten zo goedkoop zijn. En dan kunnen jullie je mensen ook wat beter betalen. Kunnen jullie sowieso al maar toch.
  • Doe niet van die kneuterige inzamelacties. Door mensen een waardebon te geven bij inlevering van hun verlepte shirtjes. Dan mogen ze NOG MEER SPULLEN KOPEN. En laten we eerlijk zijn, grootste deel van die “gerecyclede” kleding eindigt toch in landfill of op markten in derdewereldlanden waar ook niemand die verwassen lappen wil hebben.
  • Produceer gewoon MINDER. Ik zei het al eerder, niet zo veel collecties. Maar je kunt ook in iedere winkel andere dingen hangen. Of niet zo veel van al die items. Want na een paar weken moet het uit de collectie en als het een flop was koopt zelfs niemand het in de sale. En dan.. Ja hoppa, landfill! Of naar Afrika! Of terug naar Bangladesh waar de werkers die jouw shirtje met bloed zweet en tranen in elkaar hebben gezet het nu weer uit elkaar mogen halen of door de shredder gooien. Om te recyclen natuurlijk.
  • Maak degelijke afspraken met de fabrieken waar jullie mee werken. Jullie verschaffen deze mensen werk en daarmee leven. Als jullie stoppen om met hen te werken verliezen ze alles. Kun je niet maken. Dus maak daar eens wat betere afspraken over. Je ziet ze misschien niet elke dag maar dat zijn ook jullie collega’s.

Dit wilde ik even aan jullie voorleggen, gewoon als inspiratie. Doe er mee wat je wilt.

Hartelijke groet,

Glamourhippiefashionwarrior

Marina

Fast Fashion, Greenwashing, H&M, Sustainability
Klere industrie |

juli 1, 2018

| by Marina van Dieren

Hoe het instorten van een gebouw de revolutie ontketende

Op 24 april 2013 stortte de kledingfabriek Rana Plaza in Bangladesh in. 1133 mensen kwamen om het leven en nog 2500 raakten gewond. De meeste slachtoffers waren jonge vrouwen. Al snel bleek dat kledingmerken die wij in het Westen dragen, in deze onveilige fabriek hun kleding lieten maken. In het Rana Plaza later vijf kledingfabrieken die allemaal produceerden voor de westerse markt. Het instorten van Rana Plaza werd wereldnieuws.

2012 begon ik met mijn opleiding Fashion Design. Ik kan me niet veel herinneren van het instorten van het Rana Plaza. Deed het me niks? Was ik toen druk met mijn eigen huiswerk en keek ik niet naar het nieuws? Of hadden we het er gewoon niet over?

In de loop van mijn tweede jaar moesten we presentaties geven over verschillende mode onderwerpen. Per toeval kreeg ik samen met een klasgenoot het onderwerp “Mode en Ethiek”. Met enigszins intense voor het onderwerp starten we een onderzoek. We trokken een beerput open met informatie die allemaal nieuw voor ons was. Tijdens de presentatie voor onze klasgenoten kaartte we naast andere ethische mode kwesties ook het Rana Plaza aan. Eigenlijk was iedereen verrast door de informatie. 

Het instorten van het Rana Plaza maakte veel los en er ontstonden veel demonstraties, acties en organisaties. Tijdens ons onderzoek stuitte we er op een paar waaronder Fashion Revolution.  Fashion Revolution is een van de grootste initiatieven die strijd voor eerlijke en veilige werkomstandigheden in de kledingindustrie. Met verschillende acties proberen ze ook consumenten aan te sporen om na te denken waar hun kleding vandaan komt. Met #Whomademyclothes? wordt er gevraagd naar transparantie. Kijk vooral even op hun website als je meer wilt weten over de idealen, initiatieven, de structuur of de financiering van Fashion Revolution.

“We believe that 1,133 is too many people to lose from the planet in one building, on one terrible day to not stand up and demand change.
Uit “How to be a Fashion Revolutionary” by Fashion Revolution

Inmiddels zijn we vijf jaar na de Rana Plaza ramp en is dit geen nieuws meer, maar voor sommigen toch nog onbekend terrein. Ik heb door de jaren heen allemaal informatie verzameld die ik graag wil delen! Als eerste stap en eigenlijk als introductie in deze niet zo glamoreuze kant van de mode, raad ik je aan de documentaire “The True Cost” te kijken (op Netflix). Dat is een eye opener.

https://www.fashionrevolution.org/

HowToBeAFashionRevolutionary

https://truecostmovie.com/

#whomademyclothes, Fashion Revolution, Rana Plaza, True Cost | Comment

Introducing: The maximalist that doesn’t want to be too much

Posted in Klere industrie, Persoonlijk, Supercalifashionlicious |

juli 1, 2018

| by Marina van Dieren | Comment

Voor de mensen die mij kennen hoef ik deze waarschijnlijk niet uit te leggen. Misschien heb je me wel eens zien lopen in een oranje jas of met een glitter trui. Bijna zeker dat je mij niet kunt voorstellen zonder pantsersjaal, bij welke outfit dan ook. Begin kunstacademie droeg ik voornamelijk zwart maar toen kroop ik uit mijn modeschulp en nu ben ik zelfs omgedoopt tot glamourhippie. Eigenlijk geen zwart meer te bespeuren in mijn kledingkast. Maar tijdens mijn mode-opleiding, waar de focus lag op design, kwam ik ook steeds meer te weten over de industrie. En ook wat er allemaal mis is met die industrie. Ik verdiep me er nog dagelijks in.

Het verbaast me toch altijd weer dat ik soms moet vertellen dat alle kleren die jij op dit moment draagt zijn gemaakt door mensenhanden. Geen uitzonderingen. En dat de omstandigheden waarin die kleding wordt gemaakt niet altijd even lekker is. En dat valt helaas vaak niet te zien aan de prijs. Goedkoop is vaak fout maar duur kan net zo vaak fout zijn?.. MOEILIJK!

Waar ik dan door geïnspireerd raak is dingen zoals minimalisme en zero waste. Alleen ben ik helaas niet het type wat door het leven gaat met 1 paar jeans en 5 witte shirts. Ik wil glitter, stippen, strepen, pied-de-poule, prince de galle, kant, bloemen en dat afgetopt met een panterprint. Niet echt minimalistisch dus. Maar ik probeer zo mijn eigen manieren te vinden. Kortom: The maximalist that doesn’t want to be too much.

Af en toe wil ik wel eens een kritische noot richting de modelindustrie posten. Maar enkel kritisch zijn werpt natuurlijk geen vruchten af. Ik word omringt door allerlei inspirerende mensen dus ik hoop dat het een crowdcreation kan zijn waaraan iedereen mag bijdragen. In deze tijd van online content creators en influencers ga ik ook proberen online mijn ding doen. Ook bij gebrek aan content die aansluit bij mijn smaak en interesse, dus dan maak ik het zelf maar! Bij deze dus mijn eerste blog. 

Disclaimer

Ik zie het zo, focus je op waar jij zelf de meeste impact kunt maken. Ik heb een mode-achtergrond dus mensen geloven mij eerder als ik over duurzame kleding praat dan over auto’s, software, fossiele brandstoffen of kwantum mechanica. Vandaar dat ik het voornamelijk heb over de kledingindustrie. Ik eet wel vlees, ik pak soms het vliegtuig en ook heb ik een iPhone. Alleen eet ik misschien één keer per week vlees, vlieg ik niet geregeld en ben ik ook niet zo’n gadget freak dat ik ieder half jaar een nieuw model van iets aanschaf. Wat ik wél deed was heel veel kleding kopen en daardoor ook veel invloed had op die industrie. Door daar iets te veranderen verander ik meer dan mijn iPhone op te geven. Misschien doe ik dat op een dag ook wel. Wat ik probeer te zeggen is dat ik nooit streng zou zijn op iemand zijn eetgewoontes, iPhone-verslaving of kleding. Het gaat niet om elkaar afstraffen op bepaalde gewoontes maar nieuwe gewoontes aanmoedigen! Ik hoop dat ik door het delen van mijn perspectief over de kledingindustrie een kleine verandering teweeg kan brengen. En misschien naar handelt. Of niet. Of een keer. Of je vindt het zo fantastisch dat je nooit meer iets anders wilt. Kan allemaal. Kortom, ik probeer tips en feedback te geven dus hoop dat ook te ontvangen!

Archief

  • september 2018
  • juli 2018

© 2016 Marina van Dieren

↑